Notatka: Niniejszy opis odnosi się do starych, kilkuletnich wersji dystrybucji RedHat. Ma znaczenie głównie historyczne i w przyszłości może zostać usunięty.
Na tym opisie można się wzorować instalując Linuksa do zastosowań innych niż system SZARP. Staraliśmy się tu opisać częste problemy występujące podczas instalacji i konfiguracji, oraz wyjaśnić pewne niebanalne rzeczy, które wydają się nam warte opisania.
W przypadku instalacji na dyskach IDE należy pamiętać o ograniczeniach związanych z trybem ATA. Więcej szczegółów opisano w rozdziale Sekcja 3.4.
W przypadku CD-ROM ATAPI należy w BIOSie ustawić CD-ROM jako pierwsze urządzenie bootujące i zbootować komputer z kompaktu. Jeśli jest to niemożliwe należy wykonać dyskietkę startową, dokumentacja jak to zrobić znajduje się na CD-ROM'ie z Linuksem.
na ekranie powitalnym nacisnąć <Enter> (tryb graficzny - zalecane w RH 7.2), lub wpisać: text <Enter> żeby rozpocząć (szybszą) instalację w trybie tekstowym.
W RH/Auroksie 8.x/9.x pierwszą fazą jest testowanie nośnika (sprawdzenie, czy nie uszkodzone zostały płytki instalacyjne). Ponieważ test ten trwa dosyć długo to można go sobie darować.
W przypadku trybu graficznego: wybrać odpowiedni typ myszki (PS/2 2/3 klawisze - najlepiej 3 klawisze) i klawiatury (domyślny). W trybie tekstowym wybieranie myszki będzie później (wprowadza się powyższe ustawienia). W RedHat 7.3 myszka wybierana jest po wyborze języka i klawiatury.
wybrać English jako język instalacji (w przypadku RedHata v6.1 jest również możliwość wybrania jęz. polskiego. Została usunięta w wersji 6.2 i 7.x z powodu błędów).
wybrać keyboard us (w RH 7.2 zostawić ustawienia domyślne: model Generic 105, layout U.S. English, Enable Dead Keys). W RH 7.3 należy wybrać layout Polish.
wybrać instalację Custom
należy wybrać program partycjonujący : fdisk lub Disk Druid. Drugi program (DD) jest prostszy, natomiast fdisk ma więcej (przeważnie zbędnych) możliwości, poleca się go raczej doświadczonym "Instalatorom Linuksa". Dalej opisano instalację za pomocą Disk Druida. W RH 7.3 jest jeszcze możliwość wybrania automatycznego partycjonowania - nie wybierać!
w ekranie Disk Druid najpierw zrobić partycję swap o rozmiarze 2 * wielkość pamięci komputera na którym instalujemy Linuksa
następnie w Disk Druid utworzyć partycję Linux Native z opcją Grow to fill disk (Use remaining) - jako punkt zamontowania wybrać "/". W RH 7.2 i 7.3 jako typ partycji wybrać ext3. W RH 7.3 odpowiednia opcja nazywa się "Fill to maximum allowable size".
W przypadku niektórych kontrolerów SCSI (m.in. Tekram DC-390U2W) należy wyłączyć opcję Use linear mode
Sformatować wszystkie nowo utworzone partycje. Nie wybierać opcji Check for bad blocks. Długo trwa.
Umieścić bootloadera w MBR. Nie podawać żadnych parametrów do kernela. Ustawić domyślne odpalanie Linuksa w LILO. W RH 7.2 i 7.3 jest możliwość wybrania GRUB-a (zalecane). Wybieramy instalację do pierwszego sektora boot-partycji, nie ustawiamy hasła dla GRUB-a (więcej informacji o GRUB-ie zawiera Sekcja 7.5).
w Konfiguracja sieci na etapie instalacji na karcie eth0: Activate on boot: +; IP Address 192.168.1.XXX, gdzie XXX jest różne dla różnych maszyn, netmask automatycznie ustawi się na 255.255.255.0, broadcast automatycznie ustawi się na 192.168.1.255; nazwa hosta - dla serwera powinna być zgodna z prefixem bazy (np. kato), dla terminali - właściwie dowolna, ale pomocne jest by była ona podobna do nazwy serwera (np. kat1). NIE WPISYWAĆ default gateway! Jeśli instalator ustawi tam jakąś wartość to ją wywalić. W RH 7.3 trzeba odznaczyć wcześniej opcję "Configure using DHCP".
w RH 7.2 i 7.3 pojawi się opcja ustawienia firewalla - w przypadku komputera niepodłączonego bezpośrednio do internetu wybieramy "No firewall". Także w RH 7.2 pojawi się ekran wybory dodatkowych języków - wybieramy "Polish" i jako domyślny także ustawiamy "Polish".
w ekranie wyboru strefy czasowej wybrać "System clock uses UTC"/"Hardware clock set to GMT" i wybrać Warsaw w zakładce "Location"
ustawić hasło roota i jednego usera - np. palacz; należy mu ustawić dowolne hasło, a potem aby ustawić mu hasło puste należy po instalacji jako root uruchomić:
passwd -d <username>
ustawić authentication options: shadow i MD5 - Enabled. NIS, LDAP, Kerberos i SMB (RH 7.2 i 7.3) - Disabled.
w ekranie wyboru pakietów do instalacji wybrać wszystkie (oznaczyć każdą grupę pakietów z osobna), dodatkowo oznaczyć opcję "Everything".
wybrać "Use graphical login"
przetestować grafikę: wybrać poprawnie ilość pamięci na karcie (np. zapamiętać przy bootowaniu). Jeżeli nie może sam wykryć karty, wybrać Customize X Configuration i tam najmniejsze co może być to: 640x480x8; jeżeli nie działa po prostu pójść dalej bez testowania X-ów (zostawić Use graphical login ustawiony).
skip boot disk creation
reboot już z dysku twardego
/tmp/install.log - zapis historii instalacji
instalator może mieć kłopoty z prawidłową detekcją parametrów karty graficznej - w takim przypadku należy po instalacji rekonfigurować przy pomocy /usr/X11R6/bin/Xconfigurator, jeżeli nie wykryje sam karty, wybrać ją z listy; monitor np. Samsung 17GLsi; wybrać tryb 1024x748x8 i ustawić żeby X-y automatycznie startowały przy boocie. W RH 7.x należy wybrać jako domyślne środowisko graficzne KDE.
W przypadku, gdyby to narzędzie też nie dawało efektu należy ręcznie uzupełnić wpisy w pliku /etc/X11/XF86Config na podstawie odpowiedniego pliku README dla danej karty graficznej /usr/X11R6/lib/X11/README.XXX; w przypadku dokonywania takich zmian należy zrobić kopię bezpieczeństwa istniejącego pliku XF86Config, na wypadek pomyłki..
W przypadku niektórych starych kart graficznych lepiej jest zainstalować starsze X-y - w wersji 3.3.6 - mają one lepsze wsparcie dla starego sprzętu. Instalację starszych X-ów przeprowadzamy przez instalację pakietu XFree86-SVGA-3.3.6-*.rpm (dla innych kart, wymagających innego X-serwera, należy oczywiście wybrać odpowiedni pakiet, typu XFree86-S3-3.3.6-*.rpm).
W przypadku kombinacji X'ów w wersji 3.3.6 (dostarczanych np. z RedHatem 6.2) i niektórych kart S3 Trio występują problemy z kursorem - zamiast niego wyświetlany jest biały kwadrat. W takim przypadku należy dokonać ręcznej modyfikacji pliku /etc/X11/XF86Config należy dodać w sekcji "Device" opisującej daną kartę graficzną linię postaci:
Option "sw_cursor"
Przy instalacji X'ów w wersji 3.3.6 z kartą S3 Vision 964 Paradise do pliku /etc/X11/XF86Config należy do sekcji "Device" dodać wpisy, tak aby cała sekcja wyglądała następująco:
Section "Device" Identifier "Vision 964-P" VideoRam 1024 Ramdac "bt9485" Option "nolinear" Option "nomemaccess" ClockChip "ics9161a"
Jeśli używamy XFree86 w wersji co najmniej 4.0.1 (można to sprawdzić przez XFree86 -version), to być może najprostszym sposobem skonfigurowania X-serwera będzie wpisanie XFree86 -configure. Ta wersja X-ów wprowadza wiele innych zmian - inny jest format wspomnianego wyżej pliku XF86Config, jest tylko jeden wspólny X-serwer, a dla poszczególnych kart są oddzielne sterowniki. W przypadku problemów warto zaopatrzyć się w jak najnowszą wersję XFree86 - im nowsza, tym więcej kart powinna obsługiwać.
Istnieją karty graficzne, które ani nie są wykrywane przez instalatora ani nie można ich wybrać z listy dostępnych kart graficznych. Z takim przypadkiem można się spotkać (przy najmniej na razie) w przypadku kart z chipsetem Intela i810/i815. Na szczęście Intel uruchomił support Linuksa pod adresem http://support.intel.com/support/graphics/intel815/linuxsoftware.htm. Należy stąd ściągnąć pliki (mogą się pojawić nowsze wersje): I810Gtt-0.2-4.src.rpm i XFCom_i810-1.2-3.i386.rpm oraz release_linux.pdf (z linku ReleaseNotes). Ostatni z nich (pdf) to opis instalacji i konfiguracji sprzętu. Dwa pierwsze to odpowiednio: moduł do jądra i X-server. Można również ściągnąć patcha na źródła XServera (XFCom_i810.1.2.patch.tar.gz), ale rozwiązanie z gotowym serwerem (prezentowane poniżej) jest chyba lepszym rozwiązaniem. Należy więc wydać polecenia:
rpm --recompile I810Gtt-0.2-4.src.rpm rpm -Uvh XFCom_i810-1.2-3.i386.rpmMożna przetestować czy moduł agpgart daje się załadować (modprobe agpgart) i czy /etc/X11R6/bin/XF86_SVGA jest linkiem na /etc/X11R6/bin/XFCom_i810. I teraz najbardziej przykra część instalacji: ręczna modyfikacja pliku /etc/X11/XF86Config. Zmieniamy odpowiednio sekcje "Device" i "Screen" (tutaj Driver "svga" i Subsection odpowiednio do pamięci na karcie i rodzaju monitora). Przeważnie należy również zmodyfikować sekcję "Monitor", szczególnie HorizSync i VertRefresh. Czasem wypada też poprawić sekcję "Pointer", opisującą mysz.
Po powyższych zmianach możemy już próbować testować iksy (startx).
Jeszcze innym przypadkiem trudności z uruchomieniem karty graficznej, może być nowa karta nVidii, która na szczęście ma dobry support do Linuksa http://www.nvidia.com, niestety nie do każdego (poniżej opisano to dla wspieranego Red Hat v7.2). Konieczna jest instalacja dwóch rpm'ów: GLX i interfejsu między kernelem, a tymże GLX. Tego ostatniego trzeba instalować najpierw, można to zrobić z pakietu binarnego NVIDIA_kernel-1.0-2880.rh72up, ale lepiej zrobić to ze źródeł NVIDIA_kernel-1.0-2880.src.rpm - szczególnie jest to konieczne w przypadku kernela innego niż oryginalne z Red Hat v7.2:
rpm --rebuild NVIDIA_kernel-1.0-2880.src.rpm rpm -ihv /usr/src/redhat/RPMS/i386/NVIDIA_kernel-1.0-2880.i386.rpm rpm -ihv NVIDIA_GLX-1.0-2880.rh72up.i386.rpm
jeżeli nie zainstalował się odpowiedni XServer, należy go zainstalować ręcznie:
jako root:
mount -t iso9660 /dev/cdrom /mnt/cdrom
potem:
rpm -ihv /mnt/cdrom/RedHat/RPMS/<brakujący_XServer>gdzie brakujący serwer to może być np. XFree86-SVGA-3.3.5-3.i386.rpm. Czasami może być konieczne użycie innych opcji do programu rpm, np. rpm -Uhv albo rpm -Uvh --force.
uruchomić Xconfigurator ponownie
aby przełączyć mysz z np. COM2 na port PS/2:
uruchomić mouseconfig
przestawić w /etc/sysconfig/mouseconfig na "ps2" (taki jest parametr w wywołaniu gpm -t)
sprawdzić, czy odpalany jest przy starcie gpm (link w /etc/rc.d/rc5.d)
ustawić w /etc/X11/XF86Config w sekcji "Pointer" typ na "PS/2"
jeżeli po instalacji po reboocie przy wybraniu jako bootmanagera lilo komputer nie startuje, tylko wypisuje coś w rodzaju:
L 80 80 80 80 80 80 80 80 80 80 ...albo:
L L L Lmoże to oznaczać (szczególnie w przypadku kontrolerów SCSI), że w trakcie instalacji błędnie została zaznaczona opcja Use linear mode. Aby temu zaradzić należy w pliku /etc/lilo.conf zamienić linijkę:
linearna:
lba32
sprawdzenie czy karta sieciowa zainstalowała się poprawnie: jako root odpalić
/sbin/ifconfig- powinien pokazać się eth0; dla próby jeszcze odpalić
ping <ip_jakiegoś_podłączonego_komputera>jeżeli nie działa, pójść do DOSa, odpalić program do ustawiania parametrów karty sieciowej i sprawdzić, czy jest właściwe medium - lepiej ustawić ręcznie RJ45/BNC niż auto. Poza tym dla kart, które obsługują funkcję Boot PROM - lepiej tę funkcję wyłączyć.
aby karta sieciowa zainstalowała się, w systemie musi być odpowiedni moduł
/lib/modules/<kernel_number>/net/<modul_karty>.o- jaki moduł potrzebny jest do jakiej karty sieciowej można odczytać w /usr/doc/HOWTO/Ethernet-HOWTO (parametr Driver Name przy opisie danej karty); potem należy wydać jako root komendę:
lsmodi sprawdzić, czy odpowiedni moduł nie jest już załadowany - jeżeli jest, problem prawdopodobnie tkwi w karcie; jeżeli nie, należy wydać komendę:
insmod <modul_karty>(uwaga: podajemy nazwę modułu bez rozszerzenia .o) (dostępne opcje podane są w /usr/src/linux/Documentation/networking/net-modules.txt ); komenda:
rmmod <modul_karty>usuwa driver
żeby
/sbin/ifconfigpokazał eth0 (prawidłowo zainstalowana sieć na karcie) należy uruchomić:
/etc/rc.d/init.d/network restartżeby samo wchodziło przy starcie komputera, w pliku
/etc/conf.modulesnależy wstawić linijkę:
alias eth0 <moduł karty>
Można użyć także narzędzia do półautomatycznej instalacji karty sieciowej. Może to być konieczne także jeśli karta zostanie źle wykryta przy instalacji, bądź trzeba zmienić numer IP komputera.
W RH6.x oraz RH7.0, 7.1 i 7.2 dostępne jest narzędzie netconf, które pracuje w trybie tekstowym jak i graficznym. Tu opiszemy wersję tekstową tego narzędzia.
Po uruchomieniu należy wybrać z menu opcję Basic host configuration, wcisnąć Enter, po czym wpisać następujące informacje: nazwę komputera (Host name), w sekcji Adaptor 1 (jeśli konfigurujemy pierwszą kartę) zaznaczyć opcje Enabled i Config Mode - Manual. Potem wpisujemy jeszcze raz nazwę komputera pełną (z nazwą domeny), a więc np. mail.praterm.com.pl. Kolejne pole, które musimy wypełnić, to numer IP komputera (IP address), w notacji z kropkami (a więc np. 192.168.1.1). W polu Mask wpisujemy maskę sieci (w sieci lokalnej jest to zwykle 255.255.255.0), a na koniec podajemy jeszcze nazwę urządzenia (dla pierwszej karty jest to eth0).
Potem klawiszem Tab przechodzimy do przycisku Accept i Enterem akceptujemy wprowadzone zmiany. Jeżeli komputer ma być podłączony do Internetu przez inny komputer (bramkę), to należy jeszcze wpisać numer IP komputera będącego bramką (routera) w pole, które pojawi się po wybraniu z menu głównego opcji Routing and gateways, a następnie Set default. Należy także zaznaczyć opcję Enable route.
W najnowszych wersjach RedHata (RH7.3, RH8.x, RH9.x) program netconf został usunięty. W tym przypadku powinniśmy skorzystać z programu redhat-config-network (jednego z suity programów redhat-config), który ma tylko wersję graficzną.
Po uruchomieniu możemy kliknąć zakładkę Hardware, żeby przekonać się jakie urządzenie mogą być potencjalne wykorzystane do kontaktu z siecią. Z reguły będzie to karta sieciowa (eth0).
W zakładce Devices możemy kartę tę skojarzyć z jednym lub więcej numerem IP. W tym celu klikamy przycisk Add, wybieramy urządzenie Ethernet i zatwierdzamy (OK). Pojawi się nowe okno. Po pierwsze musimy nadać temu skojarzeniu jakąś nazwę (Nickname). Zwykle, dla porządku, skojarzenia nazywane są tak jak urządzania, do których są przypisane (eth0, eth1 itd). Aliasy IP mają dodatkowo numer aliasa po dwukropku (np. eth0:0, eth0:1 itd). Opcję "Activate Device when Computer Starts" zostawiamy włączoną i przechodzimy do zakładki Protocols. Klikamy na przycisk Edit, co spowoduje wyświetlenie się kolejnego okienka.
Jeżeli nie korzystamy z DHCP (z reguły nie korzystamy) to wyłączamy opcję "Automatically obtain IP address settings with" i ustawiamy odpowiednio adres IP, maskę podsieci i gateway (maska podsieci dla sieci prywatnych to zwykle 255.255.255.0, a w sieciach bez dostępu do Internetu pole gateway można pozostawić puste). W zakładce Hostaname wpisujemy nazwę naszego hosta natomiast do zakładki Routing w ogóle nie wchodzimy (chyba że chcemy stworzyć jakieś zaawansowane tablice routingu). Całość zatwierdzamy (OK).
Jesteśmy teraz znowu w okienku Ethernet Device. Klikamy na zakładkę Hardware Device i tam wybieramy które urządzenie chcemy konfigurować. Jeśli dodajemy alias IP to musimy zaznaczyć opcję "Enable Device Alias Support" i ustawić numer aliasu (zwykle 0). Całość zatwierdzamy. I przechodzimy do okienka głównego (Network Configuration).
Klikając na zakładce Hosts możemy zmodyfikować plik /etc/hosts (można to zrobić również później - ręcznie). Zakładka DNS pozwoli nam ustawić nazwę hosta (Hostname) i naszą domenę (Domain), chociaż tę można zostawić pustą (jest to odpowiednik domain z resolv.conf-a). Najważniejszą funkcją jest możliwość dodania numerów IP serwerów DNS. Można również ustawić tzw. Search Domain (czyli search z resolv.conf-a). Jak łatwo zauważyć, wszystkie powyższe czynności w zakładce DNS można również zrobić później (modyfikując plik /etc/resolv.conf. Zmiany zatwierdzamy przyciskiem Zastosuj a następnie Zamknij.
W RH 6.x instalacja w przypadku wyboru zarówno pakietu Gnome jak i KDE domyślnie ustawia jako graficzny menedżer logowania gdm, z którym są kłopoty w sieci. Aby zmienić gdm na kdm należy jako root w pliku /etc/X11/prefdm ustawić linijkę:
preferred=kdmtuż przed warunkiem pod koniec pliku:
if [ -n "$preferred" ] && which $preferred >/dev/null 2>&1; then exec `which $preferred` $*aby zmiany zostały uwzględnione należy zrestartować system lub wpisać komendy:
init 3 init 5Jeśli to nie zadziała - dalej będzie startował gdm, lub X nie wystartuje w ogóle (pokaże się komunikat:
INIT: Id "x" respawning too fast: disabled for 5 minutestrzeba wówczas przeładować system i przy starcie systemu po napisie LILO: napisać:
linux single(dostępny jest wówczas bash bez uruchamianych X-ów) w /etc/inittab należy na miejscu linii:
x:5:respawn:/etc/X11/prefdm -nodeamonwstawić linię:
x:5:respawn:/usr/bin/kdm -nodeamon
standardowo po instalacji z wybraną opcją "Use graphical login" serwer startując w runlevel 5 (linia id:5:initdefault w pliku /etc/inittab) uruchamia X'y także na serwerze; jeżeli chcemy, żeby login w X'ach uruchamiany był na wszystkich terminalach, ale nie na serwerze (w celu zniechęcenia użytkowników do dotykania serwera) należy w pliku /etc/X11/xdm/Xservers wykomentować (wstawiając na początku znak "#") linię:
# :0 local /usr/X11R6/bin/X
aby przełączyć desktop w trakcie pracy należy pod Gnome/KDE uruchomić: Panel | System | Desktop Switching Tool, uruchamiający program:
/usr/bin/switchdesklub z poziomu konsoli:
/usr/bin/switchdesk-helper
w Red Hat v6.1 przy logowaniu do serwera z terminala spod Windows w KDE pojawia się komunikat: "Sorry your X11 server lacks DPMS support"; odpowiedzialny za to jest element KDE - kcmdpms - żeby ten komunikat nie wyskakiwał przy logowaniu się w KDE należy w pliku /usr/share/applnk/Settings/Desktop/kcmdpms.kdelnk linię:
Init=kcmdpms -initzamienić na:
Init=
czas jest ustawiany w skrypcie /etc/rc.d/rc.sysinit wywołanie:
/sbin/hwclock --hctosys -u(w /etc/rc.d/rc.sysinit - $CLOCK $CLOCKFLAGS); jeżeli hwclock na podstawie RTC nie ustawia prawidłowo czasu systemowego należy sprawdzić, czy plik /etc/localtime jest kopią (albo soft linkiem) pliku /usr/share/zoneinfo/Poland, lub /usr/share/zoneinfo/Europe/Warsaw, lub /usr/share/zoneinfo/posix/Poland (wszystkie te pliki są identyczne), co zapewnia właściwą zmianę czasu na letni i zimowy; plik /etc/sysconfig/clock powinien mieć postać:
UTC=true ARC=false ZONE="Poland"Ostatnia linijka nie jest konieczna.
jeżeli trzeba zmienić nazwę komputera ustawioną przy instalacji należy w pliku /etc/sysconfig/network ustawić odpowiednio linię
HOSTNAME=hostname.hostdomainPonadto nazwę hosta w formacie hostname.hostdomain należy umieścić w pliku /etc/HOSTNAME.
Żeby poprawnie działała używana często w plikach konfiguracyjnych SZARPa komenda hostname -s należy pamiętać o wpisie w pliku /etc/hosts postaci np.:
127.0.0.1 hostname hostname.hostdomain localhost localhost.localdomainalbo - zakładając, że numer IP komputera to 192.168.1.2:
127.0.0.1 localhost localhost.localdomain 192.168.1.2 hostname hostname.hostdomain
dodawanie użytkowników z poziomu konsoli:
adduser <username>żeby użytkownik nie miał hasła (może się wtedy logować nie podając hasła):
passwd -d <username>
pewne rzeczy można wyrzucić z /etc/rc.d/rc5.d, aby system startował szybciej i był mniej obciążony. W katalogu /etc/rc.d/rc5.d powinny zostać linki:
K01parstart K03smb K10linuxconf K20gpm K30xfs K40keytable K50lpd (opcja, patrz niżej) K60inet K65crond K70atd (opcja, patrz niżej) K75syslog K80random K85portmap (opcja, patrz niżej) K90network S10network S11portmap (opcja - potrzebny do NFS'a) S20random S30syslog S40atd (opcja - można tego nie zamieszczać) S41crond S50inet S60lpd (opcja - tylko gdy chcemy drukować lokalnie bądź zdalnie) S75keytable S90xfs S91gpm S97linuxconf S94smb S98parstart S99localoczywiście jest to minimum, mogą się przydać jeszcze: http, nfs, netfs, upsd, smb, nfslock etc. (numery po literach K i S nie mają znaczenia, byleby linki zachowały tą samą kolejność) do konfiguracji uruchamianych serwisów można użyć narzędzia ntsysv.
Czasem w RH 6.x (co się jednak nie powinno zdarzać) mogą wystąpić błędy na partycji z systemem Linux (może to nastąpić w skutku np. nagłego wyłączenia zasilania). Większość napraw jest on w stanie wykonać bez interakcji z użytkownikiem, należy mu to jednak umożliwić - w pliku /etc/rc.d/rc.sysinit należy zamienić linię (~158 linii):
initlog -c "fsck -T -a $fsckoptions /"na:
initlog -c "fsck -T -y $fsckoptions /"
żeby w KDE w RH 6.x używane były polskie czcionki: uruchomić z menu KDE Centrum Sterowania / Desktop / Czcionki i dla każdej opcji (Czcionka ogólna, Czcionka proporcjonalna, Czcionka tytułów okna, Czcionka przycisków panelu, Czcionka zegara panelu) wybrać Kodowanie iso-8859-2, nacisnąć Zastosuj.
By w RedHat 6.2 standardowa czcionka Helvetica obsługiwała poprawnie kodowania iso-8859-2 należy zmienić czcionkę przed zmianą języka na Polski (patrz niżej).
żeby w KDE w Rh 6.x używany był język polski: uruchomić z menu KDE Centrum Sterowania (KDE Control Center) / Desktop / Język (Language) i ustawić wszystkie na polski, nacisnąć Zastosuj (Apply); po tym najlepiej zamknąć i powtórnie uruchomić KDE Centrum Sterowania - już z odpowiednimi ustawieniami
żeby w KDE w RH 6,x używana była polska klawiatura programisty: uruchomić z menu KDE Centrum Sterowania / Urządzenia wejściowe / Międzynarodowe Ustawienia na karcie Ogólne w opcji Mapy klawiatury dodać "Pl Język: Polski. Kodowanie: domyślne. Klawiatura programisty" (uwaga - jeśli nie działa, wybierać "nPl Język: Polski. Kodowanie: domyślne. Klawiatura Międzynarodowa"); istniejącą klawiaturę amerykańską usunąć; na karcie Start zaznaczyć opcję Autostart; W oknie Zaawansowane wybrać "Codes for pc101 keyboard" i Menu globalne; nacisnąć Zastosuj - zmiany zostaną uwzględnione dopiero przy następnym loginie
W RH 7.2 zamiast powyższych działań w celu ustawienia polskich liter należy po pierwszym zalogowaniu się użytkownika zaakceptować ustawienia standardowe magika (kraj i język). Pamiętać należy również o wyłączeniu Antyaliasingu (Centrum Sterowania / Czcionki / Stosuj Wygładzanie). W przeciwnym razie niektóre polskie znaki będą źle wyświetlane.
W RH 7.3 polskie litery działają od razu. W celu uzyskania polskich liter na klawiaturze należy w pliku /usr/X11R6/lib/X11/xkb/symbols/pl należy usunąć przecinek po "EuroSign".
powyższe ustawienia w KDE należy wykonać dla każdego użytkownika oddzielnie
Żeby na ekranie powitalnym w KDE (w kdm) była właściwa konfiguracja i odpowiednie napisy po polsku: zalogować się jako root, uruchomić z menu KDE Centrum Sterowania / Aplikacje / Menedżer logowania / karta Wygląd / opcja Wygląd / tekst powitalny - np. "Witamy w SZARP v2.1", opcja Język - polski; karta Czcionki / Wybierz czcionkę / przycisk Zmień czcionkę dla każdej opcji w menu: Powitanie, Błąd, Zwykła: w okienku Wybierz czcionkę / Żądana czcionka / Kodowanie iso-8859-2, nacisnąć OK; na karcie Użytkownicy przeciągnąć wybranych użytkowników, którzy będą się logować w KDE z okna Wszyscy do okna Wybrani, zaznaczyć opcję Pokazuj jedynie wybranych oraz Pokazuj; na karcie Sesje: w menu Pozwól na zamknięcie systemu ustawić Tylko konsola (jeżeli wszyscy mają mieć możliwość zamknięcia systemu - ustawić Wszyscy), z okna Dostępne typy usunąć wszystko prócz KDE (jeżeli tylko w ten sposób użytkownicy mają się logować), nacisnąć Zastosuj.
Żeby ustawić automatyczne logowanie dla KDE (dotyczy to tych dostarczanych z RH 7.x) w KDE Centrum Sterowania / System / Menadżer logowania / karta Ułatwienia / Logowanie automatyczne - ustawiamy opcję włącz logowanie automatyczne, Zaloguj po starcie i ustawiamy wybranego użytkownika (np. palacz).
dla tych, którzy często używają program mc - aby poprawnie obsługiwał polskie litery należy ustawić opcję: 8-bit display. Bardzo przydatna jest też opcja: Definiuj klawisze.
konfigurowanie locate; standardowo to się samo nie robi w systemie, tylko trzeba raz na początku odpalić ręcznie jako root:
/etc/cron.daily/slocate.cronW RH 7.2 zwykle jest to dobrze skonfigurowane i nic nie trzeba robić, czasami trzeba odpalić updatedb.
Polskie fonty i klawiaturę w trybie tekstowym można osiągnąć na kilka sposobów:
W RH 7.2 wystarczy w pliku /etc/sysconfig/keyboard zamienić linijkę
KEYTABLE="us"na
KEYTABLE="pl"a następnie uruchomić (jako root) /etc/init.d/keytable restart.
Wywołać komendę anaconda --reconfig. W tym przypadku (w przeciwieństwie do wersji instalacyjnej) będziemy mieli możliwość wyboru jęz. polskiego. (uruchamianie tego nie jest zalecane ze względu na pewne błędy i nadmierne rzeczy generowane przez anaconde)
na końcu pliku /etc/rc.d/rc.local należy dodać linijki:
loadkeys /usr/lib/kbd/keymaps/i386/qwerty/pl.kmap.gz consolechars -f /usr/lib/kbd/consolefonts/lat2u-16.psf.gz
zmienić zawartość pliku /etc/sysconfig/i18n dopisując na jego końcu linijki:
LANG="pl_PL" SYSFONT="lat2-sun16" SYSFONTACM="iso02"a w pliku /etc/sysconfig/keyboard zamiast linijki:
KEYTABLE="us"wstawić linijki:
KEYTABLE=pl KBCHARSET=iso-8859-2aby zadziałał którykolwiek z dwóch wymienionych sposobów należy zresetować komputer
Uwaga! W RedHat 6.1 zamiast czcionki lat2-sun16 należało użyć lat2u-16. Inną możliwością jest czcionka iso02grf.
aby z poziomu Linuksa widoczne były dyski dosowe należy odpowiednio zmodyfikować (jako root) plik /etc/fstab wstawiając tam linijki:
/dev/hda1 /dos/c msdos defaults 0 0 /dev/hda5 /dos/d msdos defaults 0 0 /dev/hda6 /dos/e msdos defaults 0 0 /dev/hda7 /dos/f msdos defaults 0 0 /dev/hda8 /dos/g msdos defaults 0 0 /dev/hda4 /win98 vfat defaults 0 0gdzie odpowiednie ścieżki do kolejnych dysków dosowych (nazwy w pierwszej kolumnie) można w przypadku dysku IDE odczytać poprzez wywołanie komendy:
/sbin/fdisk /dev/hdaw przypadku dysku SCSI:
/sbin/fdisk /dev/sdaw przypadku macierzy RAID:
/sbin/fdisk /dev/md0
żeby nie trzeba było przy naprawie plików DBF korzystając z NU i CID wychodzić z Linuksa, lub robić to na innej maszynie trzeba zainstalować dobre dosemu. Trzeba ściągnąć dosemu-1.0.0-1.i386.rpm (lub nowszy), odinstalować dostarczane standardowo z RH 6.1 pakiety 0.99 wydając jako root komendy:
rpm -e xdosemu rpm -e dosemu-freedos rpm -e dosemuzainstalować dosemu-1.0.0 wydając jako root komendę:
rpm -ihv dosemu-1.0.0-1.i386.rpmw katalogu /var/lib/dosemu należy zrobić podkatalog drives, a w nim linki na dyski DOSowe widziane pod Linuksem (musi być odpowiednio zmodyfikowany /etc/fstab). Zakładając, że jest to katalog /dos i podkatalogi c, d... (jak w powyższym przykładzie ustawiania pliku /etc/fstab) w katalogu /var/lib/dosemu/drives trzeba zrobić jako root następujące soft linki:
for i in `ls /dos` do ln -s /dos/$i $i donew pliku /etc/dosemu.conf zrobić wpisy: zamiast
$_hdimage="hdimage.first"wstawić:
$_hdimage="drives/* commands"zamiast:
$_rawkeyboard = (0)wstawić:
$_rawkeyboard = (1)zamiast:
$_term_char_set = ""wstawić:
$_term_char_set = "ibm"wtedy można korzystać z Ctrl+Alt+Fx do przełączania sesji. Katalog /var/lib/dosemu/commands zawiera różne programy dosemu, m.in. exitemu.com. Ten katalog zostanie przyporządkowany w środowisku dosemu ostatniej (prócz ramdysku) literze dysku DOSowego. Żeby mieć pełny dostęp znaków ASCII jak pod DOSem trzeba wcześniej wyłączyć polski font pod konsolą. Z dosemu należy korzystać jako root wywołując dos pod konsolą, a kończyć przez wywołanie:
<ostatni_dostepny_dysk_dosowy>:exitemu.comtak skonfigurowane dosemu bierze autoexec.bat i config.sys z DOSa, które na pewno są nieodpowiednie dla środowiska dosemu, ale to bardzo nie przeszkadza. Można tez sobie zrobić skonfigurowaną pod potrzeby dosemu sekcję w DOSowych autoexec.bat i config.sys pod tytułem np. [dosemu] i wybierać ją przy starcie dosemu. Inna możliwość to stworzenie odpowiednio zmodyfikowanych plików autoexec.bat i config.sys pod nazwami np. autoexec.emu i config.emu i zamiast:
$_emusys = "" $_emubat = ""wstawić:
$_emusys = "emu" $_emubat = "emu"
Niektóre nowe płyty główne, np. Intel D845BGL, nie obsługują standardu APM (Advanced Power Management), tylko ACPI (Advanced Configuration and Power Interface) opracowane przez Intela, Toshibę i Microsoft. Poniżej opisane są czynności konieczne do wykonania przy instalacji Red Hat v7.2 na maszynie z pytą główną Intel D845BGL, przy założeniu domyślnego kernela 2.4.7-10:
Konieczna jest rekonfiguracja kernela - w domyślnej włączone jest APM, a wyłączone ACPI: Y
cd /usr/src/linux-2.4 make menuconfigTeraz należy odpowiednio włączyć i wyłączyć odpowiednie opcje:
General Setup: [*] Power Management support [*] ACPI Support < > ACPI Debug Statements <*> ACPI Bus Manager <*> System <M> Processor <*> Button < > AC Adapter < > Embedded Controller < > Advanced Power Management BIOS supportNa tym etapie można też zrobić inne rzeczy, aby odchudzić kernela i przyspieszyć samą kompilacje, wyrzucając niepotrzebne sekcje jak np. SCSI, ISDN, RAID itp. w zależności od sprzętowej konfiguracji maszyny. Po tym należy wybrać Exit i Save configuration. Teraz trzeba zrekompilować jądro:
make dep bzImage modules modules_installNa etapie modules_install może dojść do błędu depmod, ale nie koniecznie uniemożliwi to poprawne działanie tak przygotowanego kernela. Po kompilacji trzeba przygotować system do zmiany aktywnego kernela (zmiana System.map nie jest konieczna). W tym celu najpierw kopiujemy nowe jądro do katalogu /boot:
cp System.map /boot/System.map-2.4.7-10custom cp arch/i386/boot/bzImage /boot/vmlinuz-2.4.7-10custom cd /boot ln -sf System.map-2.4.7-10custom System.map mkinitrd /boot/initrd-2.4.7-10custom.img 2.4.7-10customa następnie konfigurujemy menadżer bootowania w taki sposób, żeby uruchamiał nowe jądro (tak jako to opisują Sekcja 7.5 i Sekcja 7.7). Warto na wszelki wypadek zostawić tymczasowo możliwość uruchamiania systemu ze starego jądra.
Teraz komputer należy zrestartować. Jeżeli instalacja karty graficznej była standardowa, wszystko powinno być gotowe. Jeżeli nie, należy ponownie zrobić moduły z pakietów źródłowych i ponownie zrestartować.
| Poprzedni | Spis treści | Następny |
| FreeDOS | Początek rozdziału | Instalacja systemów RedHat 9.x, Aurox 9.x i Fedora 1.x |