Częstym problemem spotykanym przez użytkowników korzystających na tym samym komputerze z Linuksa i Windows jest niemożność uruchomienia Linuksa (a dokładniej, wyboru uruchamianego systemu operacyjnego) po reinstalacji Windows.
Na dysku komputera, zwykle w tzw. głównym sektorze uruchomieniowym (MBR - Master Boot Record) znajduje się program uruchomieniowy, odpowiedzialny za ładowanie systemu operacyjnego. Linux instaluje tam zwykle program GRUB, pozwalający na wybór ładowanego systemu operacyjnego. Niestety, Windows przy instalacji nie sprawdza czy na dysku są inne systemy - po prostu zapisuje w MBR program ładujący bezpośrednio właśnie Windows.
Poniżej opisano sposób na odratowanie "popsutej" przez Windows instalacji, przy założeniu, że korzystaliśmy z GRUB'a (zobacz też Sekcja 7.5). Jeśli mamy dość nową dystrybucję Linuksa, to raczej na pewno mamy do czynienia właśnie z GRUB'em.
Potrzebna nam będzie płyta CD z Linuksem, z której będziemy mogli uruchomić komputer. Może to być płyta instalacyjna którejś z dystrybucji (jeśli oferuje tryb rescue), może to być jakaś dystrybucja typu live (uruchamiana z płyty CD/DVD) - np. Knoppix. Zakładam jednak, że posłużymy się Timo's Rescue CD Set - niewielką dystrybucją Debiana, przygotowaną specjalnie do ratowania systemu. Poniższa instrukcja jest jednak dość uniwersalna i może być wykorzystana z inną płytą. Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia problemów, warto posłużyć się płytą, zawierającą podobną wersję jądra, bibliotek systemowych i GRUB'a jak nasz system (czyli - najlepiej ta sama dystrybucja i z podobnego okresu).
| Ostrzeżenie |
Nieumiejętne posługiwanie się opisanymi narzędziami może w najgorszym przypadku doprowadzić do niemożności załadowania z dysku jakiegokolwiek systemu czy też utraty danych - przed zastosowaniem proszę dokładnie przeczytać cały opis. Kopię tej instrukcji należy wydrukować, albo mieć otwartą na innym komputerze. W szczególności niniejsza instrukcja nie może być zastosowana dosłownie, jeżeli masz na dysku oddzielną partycję /boot. Nie zabieraj się za wykonywanie opisanych tu czynności, jeśli nie znasz znaczenia takich pojęć, jak np. partycja lub nie znasz przynajmniej podstaw korzystania z komend Linuksa - poproś kogoś o pomoc. |
Potrzebny nam będzie komputer z dostępem do internetu i nagrywarką CD, a także czysta nagrywalna płyta CD.
Ze strony http://rescuecd.sourceforge.net/download.html ściągamy obraz płyty - plik z rozszerzeniem iso. Będziemy musieli wybrać jeden z serwerów lustrzanych, z którego chcemy ściągać płytę - bywa, że jedne z nich zapewnią nam dużo większą prędkość ściągania niż inne - jeśli ściąganie idzie wolno, spróbujmy wybrać inny.
Ściągnięty plik jest obrazem, który musimy wypalić na płycie CD. Uwaga! - to nie jest plik, który należy umieścić na płycie, ale obraz całej płyty! W programie k3b odpowiednia opcja nazywa się Burn CD image, w innych programach powinna się nazywać podobnie - np. "Wypal obraz z pliku".
Jeśli prawidłowo stworzyliśmy płytkę, to możemy z niej uruchomić komputer z "popsutym" GRUB'em. Jeżeli komputer nie uruchamia się z płytki, może być konieczne ustawienie w BIOS'ie jako pierwszego urządzenia do ładowania systemu CD-ROM'u.
Po załadowaniu systemu z płyty Rescue-CD pojawi się napis "ISOLINUX" - mamy do wyboru menu, z którego wybieramy pierwszą opcję - RescueCD. Robimy to przez wciśnięcie Enter. Możemy też po prostu chwilę poczekać, jest to opcja domyślna i zostanie po chwili uruchomiona sama.
Jeżeli korzystamy z innej dystrybucji typu live, zwykle wystarczy nacisnąć Enter, żeby załadować system w domyślnej konfiguracji. Jeśli korzystamy z płyty instalacyjnej, za pomocą klawiszy funkcyjnych możemy obejrzeć opcje uruchamiania systemu, wśród których powinien być tryb Rescue.
Czekamy cierpliwie aż uruchomi się Linux. Powinniśmy w końcu zobaczyć zachętę do logowania
rescuecd login:Wpisujemy nazwę użytkownika root, system prosi nas o hasło. Dla RescueCD hasło brzmi rescue; w trakcie wpisywania nie będzie ono widoczne. Po zalogowaniu zobaczymy tekstową planszę tytułową dystrybucji.
Jeśli korzystamy z dystrybucji Live, uruchomiony może zostać tryb graficzny. Następne kroki należy więc wykonywać albo po przełączeniu się na konsolę tekstową (za pomocą kombinacji Ctrl+Alt+F1), albo w oknie konsoli, ale zawsze jako użytkownik root. W Ubuntu nie ma dostępnego użytkownika root, uprawnienia administratora zdobywamy poprzedzając każdą komendę komendą sudo - wpisujemy ją i dopiero po spacji właściwą komendę. Jeśli korzystamy z płyty instalacyjnej w trybie rescue, to bardzo możliwe, że nie będziemy musieli się logować - od razu dostaniemy konsolę użytkownika root.
Po zalogowaniu wydajemy komendę
fdisk -lPowinna ona nam wyświetlić dostępne dyski i partycje.
Notatka: Nazwa dysku pod Linuksem wygląda zwykle np. tak: /dev/hda. Początkowe /dev/ jest wspólne dla wszystkich urządzeń. Od litery h zaczynają się nazwy dysków IDE (ATA), ostatnia litera nazwy oznacza o który dysk chodzi - a to urządzenie master na pierwszym kanale IDE, b to urządzenie slave, c i d do odpowiednio master i slave na drugim kanale. Czyli np. dysk podpięty jako master na drugim kanale będzie się nazywał /dev/hdc.
Dyski SCSI i Serial ATA (jak również urządzenia takie jak pendrive) mają trochę inne nazewnictwo - zamiast h będziemy mieli s, czyli kolejne dyski będą się nazywały /dev/sda, /dev/sdb itd.
Kolejne partycje na dysku otrzymują kolejne numery (uwaga - Linux wyświetla także oddzielnie partycję "rozszerzoną", na której umieszczone są dyski logiczne, widziane także jako partycje). Tak więc kolejne partycje na pierwszym dysku IDE będą się nazywały /deb/hda1, /dev/hda2 itp.
Disk /dev/hda: 40.0 GB, 40007761920 bytes 255 heads, 63 sectors/track, 4864 cylinders Units = cylinders of 16065 * 512 = 8225280 bytes Device Boot Start End Blocks Id System /dev/hda1 * 1 50 400000 c W95 FAT32 (LBA) Partition 1 does not end on cylinder boundary. /dev/hda2 50 949 7222811 83 Linux /dev/hda3 963 4788 30725730 5 Extended /dev/hda4 4789 4864 610470 82 Linux swap / Solaris /dev/hda5 964 2365 11261565 83 Linux /dev/hda6 2366 4788 19462716 83 LinuxPrzykładowy spis partycji zawiera dwie partycje podstawowe - jedną z DOS'em lub Windows (/dev/hda1), jedną z Linuksem (/dev/hda2) a następnie partycję rozszerzoną (/dev/hda3), zawierającą dwie partycje z Linuksem (/dev/hda5 i /dev/hda6) oraz partycję wymiany (/dev/hda4). Jeśli mamy więcej dysków, partycje zostaną wyświetlone dla każdego z nich. Istotne jest, aby ustalić, która z partycji zawiera główny system plików. W grę wchodzą partycję z identyfikatorem (Id) 83 - Linux. W naszym przykładzie są to partycje 2, 5 i 6. Możemy zgadywać, że główny system znajduje się na pierwszej z tych partycji. Jeśli się pomylimy nic się nie stanie - trzeba będzie próbować z kolejnymi partycjami. Wypisaną przez program fdisk tabelkę warto spisać - może się przydać później.
Notatka: Może się zdarzyć, że Twój system będzie używał zupełnie innego schematu nazewnictwa dysków i partycji - np.
/dev/ide/host0/bus0/target0/lun0/part1Kolejne fragmenty ścieżek oznaczają typ urządzenia (IDE), szynę/kanał (host0/bus0/target0), dysk (lun0) i partycję (part1). Nazwa w takiej postaci jest równie "dobra" jak /dev/hda2 - należy nazwy te po prostu konsekwentnie stosować zamiast przykładowych z tego opisu, prawdopodobnie wszędzie, poza parametrem root= przy ładowaniu jądra (opisane dużo niżej).
Kolejnym krokiem jest zamontowanie partycji z głównym systemem plików tak, aby była dla nas dostępna. Tworzymy sobie tymczasowy katalog, np.
mkdir /mnt/rooti montujemy w nim partycję, która powinna zawierać główny system plików. W naszym przykładzie będzie to komenda:
mount /dev/hda2 /mnt/rootZamiast /dev/hda2 musimy wpisać oczywiście nazwę partycji odpowiednią dla naszego systemu.
Jeśli korzystamy z płyty instalacyjnej w trybie rescue lub dystrybucji live, to być może system sam wykryje naszą główna partycję, lub też podmontuje wszystkie dostępne partycje, np. w katalogach o nazwach odpowiadających nazwom partycji - /mnt/hda1 itp. W takim razie musimy odpowiednio zmodyfikować parametry podanych dalej komend.
Sprawdzamy czy dobrze trafiliśmy - wyświetlamy zawartość naszej partycji za pomocą komendy:
ls -l /mnt/rootJeśli w wyświetlonym spisie zobaczymy między innymi katalogi bin i boot, to znaczy że dobrze trafiliśmy. Jeśli nie, odmontowujemy partycję za pomocą komendy:
umount /mnt/rooti powtarzamy poprzedni punkt dla kolejnej partycji.
Notatka: Wykrycie czy podmontowaliśmy odpowiednią partycję może być trudniejsze, jeśli na dysku mamy np. kilka wersji Linuksa. Trzeba się upewnić, że podmontowaliśmy na pewno prawidłową partycję - warto sprawdzić na przykład zawartość pliku /boot/grub/menu.lst i obecność plików z jądrem (zwykle /boot/vmlinuz2.X.Y... gdzie X i Y to odpowiednie numery wersji jądra). Do szybkiego przeglądania zawartości dysku możemy użyć programu mc jeśli mamy do niego dostęp - jest to klon programu Norton Commander. Pliki podglądamy przez F3, wychodzimy z programu przez F10.
Mamy ustaloną partycję z głównym systemem plików. Podmieniamy teraz główny system plików na tą partycję, wykonując komendę:
chroot /mnt/rootMusimy jeszcze podmontować system plików proc:
mount -t proc proc /proc
Notatka: Jeżeli mamy oddzielną partycję /boot, to możemy ją teraz podmontować w odpowiednie miejsce, na przykład:
mount /dev/hda2 /bootNie gwarantuje to jednak sukcesu w instalacji za pomocą skryptu grub-install, być może będziemy musieli spróbować sposobu "ręcznego".
Dokonujemy teraz reinstalacji GRUB'a na dysku. Jeśli mamy więcej niż jeden dysk, to jako ostatni argument musimy podać nazwę dysku, z którego ładowany jest system - zwykle jest to ten sam dysk, na którym znajduje się nasza partycja z Linuksem. Jeśli źle trafimy (i nadal ładuje się tylko Windows), możemy albo całą procedurę powtórzyć od nowa wybierając inny dysk, albo przestawić kolejność ładowania systemu z dysków w BIOS'ie.
Wydajemy komendę (jeszcze raz - ostatni argument to nazwa naszego dysku, podana tu jest przykładowa, choć najczęściej spotykana):
grub-install --no-floppy --recheck /dev/hdaUwaga - zdarzają się wersje skryptu grub-install, które nie obsługują opcji "--nofloppy" - jeżeli program poskarży się na niewłaściwe opcje, po prostu wpiszmy polecenie bez tej opcji.
Jeśli poprzedni krok zakończył się bez błędu, to GRUB został ponownie zainstalowany na naszym dysku. Sprawdźmy czy nigdzie w wypisanych komunikatach nie ma napisów Error albo na przykład Segmentation fault. Jeśli uważasz, że wszystko poszło w porządku, możesz zresetować komputer pamiętając, żeby uruchomił się z dysku, a nie z płytki. Jeżeli GRUB wypisał informację o błędzie lub komputer nie chce się w ogóle uruchamiać, lub też nadal dostępny jest tylko system Windows, uruchom ponownie komputer z płyty CD i spróbuj kroków opisanych w kolejnych punktach. Jeśli po uruchomieniu widać tylko napis
grub >zobacz punkt o ręcznym uruchamianiu systemu za pomocą GRUB'a.
Jeżeli GRUB poinformował nas o błędzie, możemy spróbować nieco innego sposobu - powtarzamy wszystkie opisane kroki aż do komendy chroot, ale już bez niej (montując ewentualnie partycję /boot w /mnt/root/boot) i próbujemy zainstalować GRUB'a następującą komendą:
grub-install --no-floppy --recheck --root-directory=/mnt/root /dev/hdaKomenda ta wskazuje, że główny katalog naszej odratowywanej instalacji znajduje się w innym miejscu (/mnt/root). Główna różnica między tym sposobem a poprzednim polega na tym, że teraz używamy GRUB'a pochodzącego z płytki, podczas gdy w poprzednim sposobie próbowaliśmy użyć GRUB'a z naszej instalacji. Uwaga - pamiętajmy, że teraz, po wykonaniu ostatniej komendy (o ile oczywiście się przynajmniej częściowo powiodła), w katalogu /boot/grub naszej partycji mamy pliki z wersji GRUB'a z płytki CD, a nie te z naszej instalacji.
Jeżeli nadal się nie udało, kolejnym krokiem może być powtórzenie obu poprzednich sposobów, ale podając jako ostatni argument nazwę urządzenia w formacie GRUB'a, czyli (hdX), gdzie zamiast X podstawiamy odpowiedni numerek - pierwszy dysk ma 0, kolejne 1 itp., niezależnie od tego czy są tu urządzenia IDE (ATA), Serial ATA czy SCSI. Możemy też podejrzeć odpowiednie nazwy w pliku /boot/grub/menu.lst. Warto tego spróbować, jeżeli GRUB'owi nie podobają się np. podawane przez nas nazwy urządzeń.
Jeżeli to też nie pomogło to, jeśli mamy stację dysków, możemy spróbować wykonać dyskietkę uruchomieniową za pomocą komendy:
grub-install --recheck (fd0)Próbujemy uruchomić komputer z przygotowanej dyskietki. Zobacz także niżej o ręcznym podawaniu GRUB'owi komend do uruchomienia systemu.
Jeżeli żaden z powyższych sposobów nie zadziałał lub GRUB wypisał informację o błędzie, zawierającą coś w stylu "/dev/hda does not have any corresponding BIOS drive" (nazwa urządzenia na początku będzie pewnie inna), to oznacza to, że GRUB nie jest w stanie wyciągnąć z BIOS'u poprawnej informacji o dyskach zainstalowanych w systemie - zobacz w takim razie następny punkt.
Powtarzamy wszystkie operacje, bez wywołania komendy grub-install.
| Ostrzeżenie |
Operacje opisane w tym punkcie i w następnych mogą uniemożliwić załadowanie z dysku jakiegokolwiek systemu - nie wykonuj ich jeżeli nie rozumiesz co robisz, lepiej poproś o pomoc kogoś z większą wiedzą na temat Linuksa i GRUB'a. |
Notatka: Podstawy obsługi edytora vi(m):
W dowolnym momencie dwukrotne wciśnięcie Esc przenosi nas do tzw. trybu komend.
W dowolnym trybie możemy klawiszami strzałek przesuwać kursor.
Będąc w trybie komend naciskamy i żeby wejść do trybu edycji, w którym możemy wpisywać i kasować tekst.
Jeśli nie działają klawisze Backspace i Del, kasować znaki możemy w trybie komend klawiszem x.
Aby zapisać zmiany, w trybie komend wpisujemy :w i naciskamy Enter.
Aby wyjść z edytora, w trybie komend wpisujemy :q i naciskamy Enter. Jeżeli wprowadziliśmy jakieś zmiany w pliku to, żeby wyjść bez ich zapisywania wpisujemy komendę :q! i naciskamy Enter.
vim /boot/grub/menu.lstMamy otwarty plik mapujący urządzenia fizyczne na urządzenia w formacie używanym przez grub'a, np.:
(fd0) /dev/fd0 (hd0) /dev/hda (hd1) /dev/sdaMusimy doprowadzić go do sensownej postaci, tzn:
Jeżeli nie zamierzamy tworzyć dyskietki startowej, możemy usunąć linię z urządzeniem fd0.
Jeśli w pliku mamy jakieś urządzenia, których na pewno nie mamy w systemie (czyli np. /dev/sda jeśli mamy tylko dyski IDE), to usuwamy je.
Jeśli naszego dysku brakuje, musimy go dodać.
Pierwsza kolumna musi zawierać dla pierwszego dysku (hd0), dla kolejnych (jeśli mamy więcej niż jeden dysk), (hd1) itp. - muszą to być kolejne liczby.
Druga kolumna powinna zawierać nazwy urządzeń w formacie /deb/hda itp., przy czym dyski powinny być w takiej kolejności jak są widziane przez BIOS (czyli najpierw master na pierwszym kanale itp.), urządzenia SCSI czy Serial ATA po IDE - choć może się to zmienić jeżeli ładujemy system z dysku SCSI czy Serial ATA.
Notatka: Jeżeli w komputerze mamy jakieś dyski, które nie są nam potrzebne przy ładowaniu systemu Linux - a więc np. dyski używane tylko przez Windows, czy dysk na którym mamy partycję /home to, aby ułatwić sobie sprawę, możemy na czas odratowywania GRUB'a odpiąć je od zasilania - tak żeby nie były widoczne w systemie.
Teraz zmuszamy GRUB'a do użycia naszej prawidłowej mapy urządzeń, podając komendę
grub --device-map=/boot/grub/menu.lstJesteśmy w powłoce GRUB'a - wydajemy polecenia wykonywane przez GRUB'a, a nie przez system operacyjny. Pierwszym poleceniem jest wskazanie partycji głównej - tej na której jest zainstalowany grub. Partycję podajemy w formacie urządzeń GRUB'a, czyli, w nawiasach, najpierw nazwę dysku (hd i kolejny numerek), a potem po przecinku kolejny numer partycji. Partycje numerowane są od zera, tak więc np. partycji /dev/hda2 odpowiadać będzie (hd0,1) (oczywiście przy założeniu, że pierwszy dysk to właśnie /dev/hda). Cała komenda będzie więc wyglądać na przykład następująco:
root (hd0,1)Zwróćmy uwagę, że w powłoce GRUB'a działa dopełnianie po naciśnięciu klawisza Tab. Jeśli wpiszemy:
root (i wciśniemy Tab, to GRUB podpowie nam dostępne dyski, np.:
grub> root ( Possible disks are: hd0 hd1Jeśli podamy dysk, może nam podpowiedzieć także partycje:
grub> root (hd0, Possible partitions are: Partition num: 0, Filesystem type is ext2fs, partition type 0x83 Partition num: 4, Filesystem type unknown, partition type 0x6 Partition num: 5, Filesystem type is reiserfs, partition type 0x83GRUB nie tylko wyświetli nam typ partycji i systemu plików, ale także pominie te, które na pewno nie zawierają prawidłowych plików GRUB'a. Ułatwia nam to wybranie poprawnej partycji.
Druga komenda dokonuje właściwej instalacji - jako parametr podajemy tylko dysk, np.:
setup (hd0)Wychodzimy z GRUB'a:
quitRestartujemy system i uruchamiamy komputer z dysku. Powinien się uruchomić GRUB, ale bez menu do wyboru systemu - zobacz następny punkt.
Jeśli nasze operacje doprowadziły do tego, że po uruchomieniu komputera z dysku zamiast menu widzimy powłokę GRUB'a:
grub>to oznacza, że ogólnie instalacja GRUB'a się powiodła, ale brakuje mu informacji, jaki system operacyjny ma załadować. Musimy podać następujące komendy:
root (hd0,1)Podajemy partycję, na której znajduje się jądro systemu Linux, czyli naszą główną partycję - zobacz uwagi wyżej o nazwach urządzeń w GRUB'ie i o dopełnianiu komend za pomocą klawisza Tab.
Następnie określamy położenie pliku z jądrem, które chcemy załadować. Komenda ma postać:
kernel /boot/vmlinuz-2.6.14-1-686 root=/dev/hda2Po wpisaniu początkowego kernel / warto użyć klawisza Tab - GRUB będzie nam podpowiadał znalezione na dysku pliki i katalogi. Jeśli jądro jest na oddzielnej partycji /boot, to oczywiście ścieżka nie będzie zawierała katalogu /boot. Jeśli wśród plików nie ma katalogu /boot czy jądra to znaczy, że jako parametr do komendy root GRUB'a podaliśmy złą partycję - możemy komendę root powtórzyć z inną partycją. Możemy mieć też kilka jąder do wyboru - wybierzmy to, na którym zwykle pracowaliśmy.
Bardzo ważny jest parameter root=/... do jądra. Oznacza on co innego niż wydawana przed chwilą komenda root GRUB'a. Po znaku "=" musi wystąpić nazwa głównej partycji naszego odratowywanego Linuksa. Partycja musi być podana w postaci dla jądra Linuksa, a nie GRUB'a, czyli np. właśnie /dev/hda2. Będzie to inna partycja niż ta z GRUB'em i jądrem tylko wtedy, jeśli mamy oddzielną partycję /boot. Jeśli jądro zacznie się ładować, ale w trakcie ładowania wyświetli się błąd, że nie można znaleźć głównego systemu plików (np. Kernel panic - init not found), to znaczy że podaliśmy zły parametr root do jądra - spróbujmy z inną partycją. Oczywiście, jeśli nasze jądro do uruchomienia wymaga jakiś dodatkowych parametrów, to także należy je dopisać.
Kolejne polecenie to podanie ścieżki do pliku initrd z obrazem modułów jądra. Większość współczesnych dystrybucji wykorzystuje ten plik. Powinien się znajdować w tym samym katalogu co jądro i musi to być ta sama wersja. Przykładowa komenda to:
initrd /boot/initrd.img-2.6.14-1-686Oczywiście znalezienie pliku ułatwia użycie klawisza Tab. Jeśli nie możemy znaleźć pliku initrd, to może mamy jądro skonfigurowane w ten sposób, żeby z niego nie korzystać - możemy spróbować pominąć więc to polecenie.
Ostatni krok to polecenie załadowania systemu:
bootJeśli się nie powiodło, to znaczy że coś źle wpisaliśmy - jeśli jądro w ogóle nie zaczyna się ładować, sprawdźmy czy dobrze podaliśmy partycję i położenie pliku z jądrem. Jeśli jądro wypisuje błąd już w trakcie uruchamiania Linuksa, to sprawdźmy opcję root= i położenie pliku initrd.
Jeśli uruchomił się nasz Linux, to jesteśmy prawie w domu. Oczywiście nie chcemy za każdym razem wpisywać do GRUB'a poleceń przy starcie systemu. Musimy zainstalować porządnie GRUB'a z naszej dystrybucji. Tym razem powinno wystarczyć coś w stylu:
grub-install /dev/hdaI jeszcze jedna rzecz - upewniamy się, że mamy prawidłowy plik /boot/grub/menu.lst - taki jak przed reinstalacją Windows. Jeśli plik został uszkodzony lub skasowany to musimy stworzyć nowy. W Debianie można do tego użyć polecenia:
update-grubZwróćmy uwagę, że plik ten zawiera dokładnie takie same komendy, jak te, które wpisywaliśmy przed chwilą ręcznie.
Jeśli chcemy z jakiegoś powodu "ręcznie" uruchomić z powłoki GRUB'a system Windows lub DOS, to potrzebna będzie sekwencja następujących komend (oczywiście, z odpowiednimi nazwami partycji):
root (hd0,0) makeactive chainloader +1Jeśli Windows z jakiegoś powodu uzna, że uruchamia się z nieodpowiedniego dysku, to możemy zamienić dyski albo w BIOS'ie (co będzie wymagało poprawek także w konfiguracji ładowania Linuksa), albo przez wpisanie po makeactive polecenia do "zamiany" dysków:
map (hd0) (hd1) map (hd1) (hd0)
Nie wszyscy wiedzą, ale możemy też modyfikować polecenia wykonywane przez GRUB'a przy starcie systemu także gdy mamy prawidłowe menu. W tym celu najeżdżamy na pozycję menu i naciskamy e. Potem wybieramy linię i naciskam ponownie e żeby ją edytować. Możemy wpisywać oczywiście dowolne komendy GRUB'a.
Jeśli nie udało nam się ostatecznie przywrócić uruchamiania Linuksa, a usunęliśmy możliwość uruchamiania Windows, to można przeprowadzić odratowywanie systemu Windows z płytki instalacyjnej - w ten sposób będziemy mogli przynajmniej uruchomić Windows.
| Poprzedni | Spis treści | Następny |
| Konfiguracja GRUB-a | Początek rozdziału | Konfiguracja LILO |