Opis ten dotyczy instalacji systemu Debian GNU/Linux. W sieci można spotkać dużo innych opisów, np. Debian GNU/Linux. Desktop Survival Guide autorstwa Grahama Wiliamsa, które są bardziej wyczerpujące i kompletne.
Instrukcja z niniejszego rozdziału dotyczy specyficznej dystrybucji systemu Debian, przygotowanej przez firmę Praterm. Nasza dystrybucja mieści się na jednej płycie CD, jako bazę wykorzystujemy najnowsze dystrybucje oficjalne systemu. Przebieg instalacji jest podobny do przebiegu instalacji zwykłego systemu Debian (główną różnicą jest ilość pakietów do zainstalowania i skonfigurowania).
Żeby zainstalować system Debian z płyty instalacyjnej, komputer musi wspierać uruchamianie systemu operacyjnego poprzez urządzenie CD (tzw. bootable CD-ROM). Co robimy, krok po kroku:
Wkładamy płytkę instalacyjną do napędu CD-ROM i uruchamiamy komputer.
Na ekranie powitalnym "Welcome to Debian GNU/Linux" naciskamy ENTER. Uruchomiony zostanie wówczas program instalacyjny Debiana(graficzny instalator). Jeśli z jakiegoś powodu nie uda nam się zainstalować przy pomocy tego instalatora możemy użyć starego poprzez wpisanie na ekranie powitalnym "install".
Program instalacyjny charakteryzuje się m.in. możliwością powrotu do dowolnego poprzedniego kroku instalacji bez przechodzenia przez kroki pośrednie: na przykład można powrócić do części instalowania jądra i sterowników, następnie dodania potrzebnego sterownika (powiedzmy, karty sieciowej) i kontynuowania instalacji od momentu, w którym została ona przerwana.
Pierwszym etapem jest skonfigurowanie sieci. Jeśli nie mamy w sieci DHCP, to powinniśmy wcześniej przygotować sobie te ustawienia np. poprzez kontakt z osobą kompetentną w tej sprawie. Jeśli mimo to nie znamy ustawień, możemy jako adres wpisać np. 192.168.1.181, maska 255.255.255.0, reszta obojętna, możemy naciskać enter uznając domyślne ustawienia za poprawne.
Następnie instalator zapyta nas o nazwę komputera. Może to być np. debian, praca, dom itp. Po tym pytaniu zostaniemy zapytani o nazwę domeny, jeśli nie znamy naciskamy enter.
Następny etapem to podział dysku na partycje (okno: "Partycjonuj Dyski").
Najpierw wybieramy sposób partycjonowania. Mamy tu dwie możliwości:
"Wyczyść cały dysk" - ta opcja usunie z dysku wszystkie partycje a następnie zaproponuje podział na partycje wg. jednego z kilku planów ("Wszystkie pliki na jednej partycji", "Osobna partycja na katalogi domowe", "System wieloużytkownikowy"). Tę opcję możemy wybrać w sytuacji, gdy instalujemy system na nowym dysku (nie będzie trzeba wówczas dzielić ręcznie dysku na partycje) lub gdy chcemy skasować wszystkie istniejące systemy operacyjne na dysku. Doświadczeni użytkownicy z tej opcji raczej nie korzystają, lecz wybierają (opisaną w kolejnym punkcie) opcję "Modyfikuj ręcznie tablicę partycji".
Opcja "Wyczyść cały dysk" jest dobra natomiast dla użytkowników niedoświadczonych w partycjonowaniu dysków. Ponadto, jeśli nie mamy doświadczenia w dzieleniu dysku na partycje (albo trudno nam oszacować przyszłe potrzeby dyskowe), to powinniśmy wybrać możliwość "Wszystkie pliki na jednej partycji". Na dysku powstanie wówczas jedna duża partycja do zamontowania jako "/" (ang. root partition) oraz druga, mniejsza, dla przestrzeni wymiany (ang. swap space). Ten podział potwierdzamy wybierając opcję "Zakończ partycjonowanie i zapisz zmiany na dysku".
"Modyfikuj ręcznie tablicę partycji" - wybieramy jeśli chcemy ustawić partycje ręcznie (opcja zalecana). Po uruchomieniu tej opcji wyświetli się nam okno z wieloma interesującymi możliwościami (m.in. konfiguracją RAID-a programowego, konfiguracją menadżera wolumenów logicznych, partycjonowanie z przewodnikiem ). Z większości opcji będziemy korzystać tylko w szczególnych okolicznościach (np. gdy odpowiednio: chcemy zainstalować system na macierzy RAID; skorzystać z partycji "wirtualnych", tj. stworzyć/zmodyfikować partycje "wyższego rzędu" zbudowane ze "zwykłych" partycji; dostać więcej podpowiedzi od systemu).
W najczęstszym przypadku powinniśmy przesunąć kursor do listy partycji (rozpoczynającej się od linii oznaczającej cały dysk), w której wyświetlone są również fragmenty wolnej przestrzeni na dysku, i wybrać jedną z możliwości.
Zwykle musimy stworzyć dwie partycje: jedną dużą partycję dla głównego systemu plików i jedną partycję o wielkości co najmniej 2xRAM (512 MB jest OK) na przestrzeń wymiany (ang. swap space). Natomiast partycja dla systemu plików powinna mieć co najmniej 5GB. (Uwaga dla zaawansowanych użytkowników. Możemy stworzyć wiele partycji dla Linuksa o rozmiarach co najmniej: / - 2GB /home - 2 GB /opt - 3 GB).
Jeżeli wybraliśmy partycję już stworzoną, to przechodzimy do okna ustawiania partycji (opisanego 2 akapity dalej).
Jeżeli natomiast wybraliśmy wolną przestrzeń na dysku, system zapyta nas czy chcemy utworzyć nową partycję, czy pozwolić systemowi na automatyczne partycjonowanie przestrzeni. Wybieramy opcję "Utwórz nową partycję". Będziemy mogli tu ustawić wielkość partycji i jej rodzaj (Podstawowa/Logiczna). Następnie zostanie wyświetlone okienko z możliwością ustawienia partycji (poniżej).
Okno ustawiania partycji. Mamy tu wyboru kilka opcji (uwaga! nie wszystkie opcje są widoczne od początku; kolejne opcje będą się pojawiać w miarę uzupełniania danych w kolejnych wierszach):
"Sposób użycia", a w nim: formatowanie partycji (dla nowych partycji jest to czynność domyślna), użycie partycji jako przestrzeni wymiany (czyli zamiana partycji na tzw. swap disk), nie używanie partycji (jeżeli mamy tam jakieś dane, których nie chcemy stracić) i inne. Jeżeli chcemy na partycji zainstalować system, wybieramy opcję "Formatuj Partycję".
"System plików" - tu wybieramy system plików dla partycji (do wyboru mamy ext2, ext3, ReiserFS, JFS, XFS, FAT16 i FAT32). Zalecane jest wybranie systemu z księgowaniem: ReiserFS.
"Punkt montowania" - czyli miejsce, gdzie w drzewie katalogów pojawi pojawi się dana partycja (gdy mamy tylko jedną partycję to musi być katalog główny, czyli "/").
"Opcje montowania" - dodatkowe opcje (nie zmieniamy - "defaults" jest ok).
"Flaga uruchomieniowa" - przeważnie nie zmieniamy. Uwaga! Na nowszych (jest koniec 2007 roku) płytach Intela trzeba ustawić flagę uruchomieniową przynajmniej dla partycji z katalogiem głównym "/". W innym przypadku po restarcie system nie wstanie i pojawi się komunikat, że system nie ma skąd się uruchomić. Można wtedy (np. po odpaleniu systemu z płyty) narzędziem cfdisk zmienić flagę uruchomieniową partycji. Innym wyjściem jest instalacja wszystkiego od nowa.
"Rozmiar" - nie zmieniamy.
Jeżeli zakończyliśmy modyfikację partycji, wybieramy opcję "Zakończ partycjonowanie i zapisz zmiany na dysku".
(teraz system automatycznie przepartycjonuje dysk wg. wskazówek od użytkownika udzielonych w poprzednim kroku i przekopiuje podstawowe pliki na dysk)
Opcjonalnie Instalator zapyta nas, czy zegar komputera ma być ustawiony na UTC. Jeśli na komputerze jest tylko Linux, powinniśmy wybrać odpowiedź "Tak (Yes)". Jeśli mamy zainstalowany jakiś inny system, np. Windows, wybieramy "Nie (No)".
W oknie ("Ustaw użytkowników i hasła") ustawiamy hasło dla administratora systemu (root).
W kolejnym oknie zostaniemy poproszeni wpisanie pełnej nazwy użytkownika, następnie jego nazwy w systemie (tzw. login) oraz hasła dla tego użytkownika (nazwa dowolna).
Podczas instalacji systemu podstawowego zostaniemy zapytani o docelowe jądra w systemie. Z listy wybieramy jądro odpowiednie dla naszego procesora (intel - 686, amd - k6) np. linux-image-2.6.16-1-686.
W trakcie instalacji będziemy musieli wybrać jądro. Jeśli mamy intela, wybierzmy 686, jeśli amd k7, w innym przypadku sugerowany jest wybór 486.
Po instalacji systemu podstawowego instalator poinformuje nas że nie mógł połączyć się z serwerem lustrzanym. Wybieramy "Ignoruj" i naciskamy enter. Instalator zatrzyma się na dłuższą chwilę na przeszukiwaniu repozytorium z poprawkami bezpieczeństwa i poinformuje nas że nie może uzyskać do niego dostępu. Naciskamy dalej.
W oknie "Wybór oprogramowania" ODZNACZAMY wszystkie opcje, tak by nic nie było instalowane. Wszystkim zajmie się później instalator przygotowany przez pracowników Praterm S.A.
W oknie "Instaluj program uruchomieniowy GRUB na dysku twardym" potwierdzamy, że chcemy zainstalować GRUB-a w głównym rekordzie uruchomieniowym. (System Debian może poinformować nas również o wykrytych istniejących systemach operacyjnych, które zostaną dodane do menu GRUB-a).
Po zainstalowaniu programu GRUB, program instalacyjny wyświetli okno "Zakończ instalację", (potwierdzamy) i uruchomi system z nowo zainstalowanej dystrybucji Debiana.
Uwaga! Należy pamiętać o wyciągnięciu płyty instalacyjnej: system powinien się uruchomić z dysku nie z płyty!
Pierwszym elementem uruchamianym w nowo instalowanym systemie jest GRUB. Ponieważ, jak wspomniano, w systemie Debian GRUB stara się automatycznie wykryć inne systemy operacyjne (dodając je do listy), w menu GRUB-a powinniśmy zobaczyć wszystkie lub większość systemów zainstalowanych na komputerze. System Debian, który instalujemy aktualnie, będzie umieszczony na pierwszej pozycji (wybór domyślny).
Po uruchomieniu się nowego systemu, logujemy się jako root i wydajemy polecenie:
deb4szarp-installer
(opcjonalnie) Pojawi się prośba o włożenie naszej płyty instalacyjnej do napędu cdrom.
Może pojawić się okno konfiguracji pakietu locales. Nasz wybór to pl_PL.
W oknie "Wybierz profil" mamy następujący wybór:
Standardowy - instaluje wszystkie pakiety potrzebne do kompilacji SZARP'a, oraz X'y i KDE.
Minimalny - instaluje tylko pakiety potrzebne do kompilacji SZARP'a, nie ma X'ów, ani nic zbędnego.
Pełny - instaluje to, co w profilu Standardowym + inne przydatne rzeczy nie tylko na ciepłowni, np. Thunderbird, OpenOffice, mtr, itd...
W oknie "Dodatki" wybieramy elementy mogące się przydać w danym przypadku:
cups - jeśli będziemy chcieli korzystać z drukarek,
isdn - w przypadku używania ISDN-a do łączenia się z Internetem,
samba - jeśli chcielibyśmy się dzielić zasobami dyskowymi z komputerami z systemem Windows,
apt-proxy - jeśli chcielibyśmy zainstalować proxy pakietów Debian'a,
edge-gprs - jeśli będziemy używać modemów Sony Ericsson GC 75/75e/85/89 do komunikacji ze światem zewnętrznym,
openoffice - jeśli chcielibyśmy zainstalować pakiet biurowy OpenOffice.org 2.0.
W oknie "Konfigurowanie Exim v4" wybieramy "ośrodek internetowy" jako typ konfiguracji poczty. Jako odbiorcę poczty ustawiamy użytkownika root.
Gdy zostaniemy zapytani o rozdzielczość naszego monitora, powinniśmy zaznaczyć optymalną dla posiadanego przez nas urządzenia (np. 1024x768).
Gdy zostaniemy zapytani o mysz i port do którego jest podłączona możemy wybrać /dev/input/mice.
(Uwaga! To pytanie pojawia się tylko wtedy, gdy w poprzednim punkcie wybraliśmy element "cups"). W oknie "Foomatic Printer Filter Configuration" wybieramy opcję "cups".
(opcjonalnie) To pytanie pojawia się tylko wtedy, gdy wybraliśmy wcześniej opcję ISDN. Na pytanie "Does firmware need to be loaded?" odpowiadamy "none".
(opcjonalnie) Poniższe pytania dotyczą konfiguracji ipppd i pojawiają się tylko wtedy, gdy wybraliśmy wcześniej opcję ISDN. Na pytanie "What is your ISP phone number?" zostawiamy opcję "manual". Następnie w pytaniu o kraj wypieramy opcję "other" (ponieważ Polski nie ma na liście). W kolejnym oknie wpisujemy skrót dla Polski ("PL"). Pytanie "What is your area code?" pozostawiamy bez odpowiedzi. Na kolejne pytanie odpowiadamy domyślnie "quit".
(W kolejnym oknie potwierdzamy przyjęcie do wiadomości, że libsensors3 nie jest aktualnie w pełni funkcjonalne).
(opcjonalne) Jeżeli wybraliśmy w jednym z poprzednich kroków instalację Samby, to zostaniemy zapytani o kilka rzeczy:
System zapyta nas o nazwę grupy roboczej lub domeny. Wpisujemy i potwierdzamy (może być nazwa pusta).
Na pytanie: "Use password encryption?" odpowiadamy "Yes".
Na kolejne pytanie: "Modify smb.conf to use WINS settings from DHCP?" odpowiadamy "No".
Na pytanie "How do you want to run Samba?" wybieramy opcję "daemons".
Na pytanie "Create samba password database, /var/lib/samba/passdb.tdb?" odpowiadamy "No".
(opcjonalne) Jeżeli w jednym z poprzednich kroków wybraliśmy instalację systemu cups, to teraz zostaniemy zapytani o to, czy zainstalować interfejsy zgodności z drukowaniem BSD ("BSD lpd compatibility server"). Odpowiadamy przecząco.
Teraz powinna się rozpocząć instalacja wszystkich skonfigurowanych pakietów.
Uwaga! Ponieważ w niektórych przypadkach robione jest przeinstalowanie istniejących pakietów, system może wykryć pewne konflikty i zaproponować przerwanie instalacji ("Do you want to stop now?"). Odpowiadamy "N", bo nie chcemy przerywać instalacji.
Uwaga(2)! Dla niektórych pakietów nie można sprawdzić ich podpisów cyfrowych (ostrzeżenie "(...) cannot be securely authenticated"). Pojawia się wówczas propozycja przerwania instalacji. Nie należy tego robić - na pytanie "Continue?" odpowiadamy: "Y".
W ten sposób Debian został zainstalowany.
Uwaga! Po zainstalowaniu Debiana należy uruchomić powtórnie system. Po uruchomieniu system będzie działał na nowym jądrze.
Poniżej przedstawiono garść informacji dotyczących problemów, które mogą się pojawić po zainstalowaniu systemu.
Może się zdarzyć, że w czasie instalacji źle skonfigurowaliśmy X-Windows (np. wybraliśmy opcję automatycznego wykrywania środowiska, która się programowi instalującemu nie udała) i iksy nie wstają po uruchomieniu systemu. Należy się wówczas zalogować w trybie tekstowym i wydać z konsoli komendę:
dpkg-reconfigure xserver-xorgUruchomiony zostanie konsolowy program konfiguracyjny, który pozwoli nam na wprowadzenie nowych ustawień.
W Debianie nie ma jednego spójnego narzędzia do zarządzania systemem. Istnieje za to wybór narzędzi do konfiguracji poszczególnych elementów systemu (np. narzędzie etherconf do konfiguracji sieci lokalnej).
Debiana natomiast jest stosunkowo łatwo konfigurować ręcznie: ustawienia sieci są w pliku /etc/network/interfaces. Plik ze skonfigurowanymi urządzeniami lo i eth0 ma następującą postać:
auto lo eth0
iface lo inet loopback
iface eth0 inet static
address 192.168.1.166
netmask 255.255.255.0
broadcast 192.168.1.255
gateway 192.168.1.1
Pierwsza linia mówi które
interfejsy są uruchamiane automatycznie przy starcie systemu. Opis każdego
interfejsu rozpoczyna się od słowa iface. Komenda, co widać
powyżej, może przyjmować różne parametry w zależności od rodzaju interfejsu.Po wprowadzeniu poprawki w pliku interfaces należy uruchomić ponownie interfejsy sieciowe:
/etc/init.d/networking restart..i sprawdzić czy interfejsy zostały zainicjowane:
ifconfig
Należy również skonfigurować listę serwerów DNS. Podobnie jak w innych Linuksach, serwery DNS są wypisane w pliku /etc/resolv.conf. Plik składa się z kolejnych wierszy z adresami DNS-ów, przykładowy plik /etc/resolv.conf wygląda zatem następująco:
nameserver 148.81.16.51 nameserver 195.187.245.51 nameserver 194.204.159.1 nameserver 194.204.152.34
Jeszcze innym plikiem jest /etc/hosts, który zawiera listę statycznych numerów IP i ich nazw (albo tzw. aliasów), np.:
192.168.1.1 server 192.168.1.10 terminal1 192.168.1.11 terminal2 192.168.1.12 terminal3 kierownikDla każdego numeru IP można wpisać więcej niż jedną nazwę hosta: do hosta 192.168.1.12 można się odwoływać równie dobrze za pomocą nazwy terminal3 jak i kierownik.
W systemie Debian istnieje wygodne narzędzie do zarządzania pakietami: apt-get. Potrafi automatycznie zlokalizować niezbędne pakiety w sieci (lub na CD-ROM-ie), wykryć zależności pomiędzy paczkami i poprawnie zainstalować żądany pakiet. Żeby zainstalować pakiet <pakiet>, należy wywołać program następująco:
apt-get install <pakiet>Program wyszuka w lokalnej bazie danych indeks paczki a następnie sprawdzi co jest potrzebne do poprawnego jej zainstalowania. Przed zainstalowaniem poinformuje o wielkości ściąganych z sieci danych i poprosi nas o potwierdzenie. Po ściągnięciu, pakiet zostanie automatycznie zainstalowany i skonfigurowany.
Pliki konfiguracyjne programu znajdują się w katalogu /etc/apt - szczególnie istotny jest plik /etc/apt/sources.list, który zawiera listę wszystkich hostów (lub identyfikatorów płyt CD-ROM), z których będą pobierane paczki. Dodawanie do pliku hostów odbywa się ręcznie, należy do pliku dopisać nową linię, np.:
deb http://sunsite.icm.edu.pl/pub/Linux/debian sid main contrib non-freeco oznacza, że paczki .deb będą ściągane z sieci za pomocą protokołu HTTP z adresu: sunsite.icm.edu.pl/pub/Linux/debian.
Jeżeli posiadamy płyty z pakietami Debiana, to należy każdą z takich płyt dodać do listy za pomocą komendy apt-cdrom add - program poprosi nas o włożenie płyty, stworzy sobie lokalny indeks pakietów i wpisze identyfikator płyty do pliku /etc/apt/sources/list.
Jeżeli korzystamy z sieci do ściągania/odświeżania paczek, to co pewien czas program apt-get wymaga odświeżenia danych (na serwerach zmieniają się pakiety, powstają nowe zależności itp). Jeżeli więc komenda z opcją "install" np. nie znajduje poprawnie zależności pomiędzy paczkami, należy wywołać ją z opcją "update":
apt-get update
Ponieważ wtyczka Macromedia Flash nie jest częścią programu Mozilla (Mozilla Firefox), należy ją oddzielnie zainstalować, żeby na stronach wyświetlały się programy napisane we Flashu. W tym celu wywołujemy komendę (zakłada się, że program apt został już poprawnie skonfigurowany):
apt-get install flashplugin-nonfree
W Debianie (ze względów bezpieczeństwa) została zablokowana możliwość logowania się bez hasła. Żeby ją odblokować, należy otworzyć plik /etc/pam.d/common-auth i znaleźć następującą linię:
auth required pam_unix.soi zamienić ją na następującą:
auth required pam_unix.so nullok
(Uwaga! zwykle klawiatura jest poprawnie skonfigurowana od razu po zainstalowaniu systemu)
W celu skonfigurowania w KDE (3.1) polskiej klawiatury tak, żeby nasze znaczki narodowe otrzymywane przy pomocy kombinacji ALT-<klawisz>, należy:
Otworzyć Centrum sterowania a tam: Regionalne i Dostępność/Układ klawiatury.
Zaznaczyć (na górze): "włącz układy klawiatury".
W części dostępne układy dodać układ "polski".
Ustawić podstawowy układ "polski" .
Sprawdzić, czy na dolnym pasku jest wyświetlone wyświetlone słowo "pl" - co oznacza, że nasz układ klawiatury został włączony.
Możemy jeszcze skonfigurować Debiana tak, żeby wyświetlał miłe przywitanie i automatycznie logował się na użytkownika palacz. W tym celu należy:
Otworzyć Panel sterowania, następnie wybrać Administracja systemu i tam Menedżer logowania.
W zakładce Wygląd zmienić Powitanie na np. "Witamy w systemie SZARP 2.2". Widoczne logo KDE można zmienić na ikonę umieszczoną w pliku /opt/szarp/resources/documentation/new/common/praterm-logo.png.
W zakładce Użytkownicy kliknąć na obrazki użytkowników i wybrać np. default2.png.
Na koniec w zakładce Ułatwienia zaznaczyć Włącz automatyczne logowanie i wybrać użytkownika "palacz".
Jeżeli instalujemy system WindowMaker, to należy pamiętać, żeby nazwa menadżera okien w KDM-ie była taka sama, jak nazwa programu wykonywalnego (w Debianie: wmaker).
W systemie Debian CD-ROM jest domyślnie montowany w katalogu /cdrom lub w nowszych wersjach (zgodnie z LSB 2.0) w katalogu /media/cdrom, a nie, jak w przypadku systemu RedHat, w katalogu /mnt/cdrom.
W systemie Debian istnieje skrypt o nazwie update-grub, który automatycznie wykrywa wszystkie dostępne jądra Linuksa i odpowiednio konfiguruje plik /boot/grub/menu.lst. Niestety, nie dodaje on partycji Windowsowych. Jeżeli chcielibyśmy skorzystać z tego wygodnego skryptu to należy pamiętać, że dodane przez nas ręcznie partycje (Windowsowe) zostaną usunięte przez skrypt update-grub, jeśli umieścimy je pomiędzy liniami:
### BEGIN AUTOMAGIC KERNELS LISToraz
### END DEBIAN AUTOMAGIC KERNELS LISTNajlepiej więc dodać własną sekcję na końcu pliku po oznaczeniu:
### END DEBIAN AUTOMAGIC KERNELS LIST
W Debianie, podobnie jak w innych Linuksach, konfiguracja i zarządzanie modułami wykonywane jest za pomocą programów modprobe (ładowanie modułów), depmod (tworzenie pliku z zależnościami) itp. Tradycyjnie, plikiem konfiguracyjnym jest tu /etc/modules.conf (w powodu pewnych zaszłości historycznych, czasami nazywanym /etc/conf.modules, ale już rzadko). W pliku tym wypisane są nazwy modułów do załadowania przez system, ich parametry oraz inne możliwe nazwy plików (tzw. aliasy). Dodatkowym plikiem związanym z modułami jest /etc/modules, który zawiera listę modułów ładowanych przy starcie systemu (w trakcie działania nie jest używany).
Niestety plik /etc/modules.conf jest wykorzystywany przez wiele różnych programów, pojawiają się więc kłopoty wynikające dodawania doń przez programy własnych wpisów (których już zwykle nie usuwają, a jeśli usuwają stosują własne "magiczne triki", żeby rozpoznać to, co same nawpisywały). Wprowadzono więc w Debianie nowy mechanizm polegający na tym, że oryginalna konfiguracja jest umieszczona w wielu oddzielnych plikach w katalogu /etc/modutils. Następnie plik /etc/modules.conf jest generowany przy użyciu komendy update-modules.
Uwaga! W przypadku jądra w wersji 2.6.x zamiast pliku /etc/modules.conf, mamy plik /etc/modprobe.conf a zamiast katalogu /etc/modutils/ mamy katalog /etc/modprobe.d/.
Niektóre modele kart graficznych X-server nie są poprawnie konfigurowane na etapie instalacji. Objawia się to brakiem obrazu w trybie graficznym. Jedną z takich kart jest:
VGA compatible controler S3 Inc. VT8375 [ProSavage9 KM266/KL266]W celu ręcznej konfiguracji należy przełączyć się na konsole tekstową, zalogować się na root-a, a następnie wydać polecenie:
dpkg-reconfigure xserver-xfree86
W oknie Select the desired X server driver należy wybrać vesa.
Identyfikator karty graficznej w oknie: Enter an identifier for your video card należy pozostawić niezmieniony.
W oknie Please enter the video card's bus identifier pozostawiamy puste pole. Podobnie postępujemy w oknie Enter the amount of memory (in kB) to be used by your video card.
Zawartość okna Please select the XKB rule set to use również pozostawiamy niezmienioną.
W oknie Please select your keyboard model należy wybrać pc104.
W oknie Please select your keyboard layout należy wpisać pl.
Pole oknie Please select your keyboard variant pozostawiamy puste, podobnie jak pole w oknie Please select your keyboard options.
W oknie Please select your mouse port należy wybrać ścieżkę do portu, do którego jest podłączona mysz. Pozycja domyślna (ustawiona przez skrypt konfiguracyjny) jest zalecana, gdyż może zapobiec ewentualnym problemom.
W oknie Please choose the entry that best describe your mouse należy wybrać typ myszy. Dla myszy bez kółka należy wybrać pozycję PS/2, natomiast dla myszy z kółkiem należy wybrać imPS/2. Uwaga: również w tym przypadku pozycja domyślna jest zalecana.
W oknie Emulate 3 button mouse? odpowiadamy twierdząco tylko, gdy chcemy programowo emulować trzeci klawisz myszy przy pomocy jednoczesnego wciśnięcia lewego i prawego przycisku myszy. Jeżeli posiadamy mysz trójprzyciskową odpowiadamy przecząco.
W oknie Enable scroll events from mouse wheel odpowiadamy twierdząco jeżeli X-server ma obsługiwać kółko od myszy.
W oknie Enter an identifier for your monitor należy wpisać identyfikator posiadanego monitora. Można też pozostawić istniejącą nazwę proponowaną przez skrypt konfiguracyjny.
W oknie Is your monitor an LCD device? odpowiadamy twierdząco, gdy posiadamy panel LCD. W przypadku monitorów CRT (z kineskopem) należy wybrać Nie.
W oknie Please choose a method for selecting your monitor characteristics należy wybrać pozycję Advanced.
W oknie Enter your monitor's horizontal sync range zaleca się wpisanie wartości 28-50. Jest to wartość dość uniwersalna, zapewnia poprawną pracę monitora i powinna być bezpieczna dla większości monitorów.
W oknie Enter your monitor's vertical refresh range zaleca się wpisanie wartości 43-75. Podobnie jak poprzednio wartość ta jest uniwersalna i bezpieczna.
W oknie Select the video modes you would like the X server to use należy zaznaczyć tryby graficzne, w których ma pracować X-server. Zaleca się zaznaczenie opcji 800 x 600 oraz 1024 x 768. W oknie Please select your desired default color depth in bits zaleca się wybranie pozycji 24.
W oknie Select the XFree86 server modules that should be loaded by default należy sprawdzić czy zaznaczone są następujące pozycje: GLcore, bitmap, dbe, ddc, dri, extmod, freetype, glx, int10, record, speedo, type1, vbe.
W oknie Write default Files section to configuration file odpowiadamy Tak.
W oknie Write default DRI section to configuration file również odpowiadamy Tak.
W celu wprowadzenia zmian należy zrestartować X-server poleceniem:
/etc/init.d/kdm restart
Czasami może się zdarzyć, że podczas instalacji systemu Linux, po wybraniu opcji Attempt monitor autodetection z odpowiedzią Yes instalator się zawiesi. Dzieje się tak dlatego, że podczas instalacji jest wywoływany program get-edid, który w przypadku niewykrycia poprawnych parametrów monitora zawiesza się. W celu odblokowania instalatora należy przełączyć się na inną, wolną konsolę, zalogować się a następnie wywołać polecenie:
killall get-edidUwaga! Tę czynność należy wykonać kilkukrotnie także podczas instalowania pakietów XServer.
| Poprzedni | Spis treści | Następny |
| Linux | Początek rozdziału | Przygotowanie dystrybucji LiveCD |