3.6. Sieć

Spora część nowych płyt głównych wyposażona jest w zintegrowaną kartę sieciową Ethernet 100Mb/s lub 1Gb/s. Praktycznie wszystkie karty, zarówno te zintegrowane, jak i w postaci kart PCI czy PCMCIA (dla notebooków), są bez problemu obsługiwane przez Linuksa. Najpopularniejsze są karty oparte na układach firmy Realtek, inne spotykane to między innymi Intel, Via. Rozbudowaną listę kart wraz z informacją o współpracy z Linuksem można znaleźć w sieci jako Ethernet-HOWTO.

W przypadku RJ45 (praktycznie jedyne obecnie stosowane złącza) można połączyć dwa komputery bez użycia HUB-a. Używa się do tego tzw. skrętki przekrosowanej (zasada działania podobna do NULL-modemu), którą łączy się bezpośrednio dwa gniazda RJ.

Przy większej ilości komputerów trzeba zastosować HUB'a (obecnie praktycznie już niespotykane) lub switcha. Starsze urządzenia posiadały oznaczony (często aktywowany przełącznikiem) port Up-Link, pozwalający na połączenie kaskadowo dwóch lub więcej urządzeń. W przypadku braku takiego portu, do łączenia trzeba było używać skrosowanego kabla. Obecnie większość nowych switchy automatycznie wykrywa sposób podłączenia, więc praktycznie kabli zwykłych i skrosowanych można używać wymiennie.

Switche (w przeciwieństwie do HUB'ów) starają się filtrować ruch, ucząc się topologii sieci. Jeżeli dokonamy zmian w topologii sieci (pozmieniamy porty, w które powpinane są konkretne komputery), może być koniecznie zmuszenie switcha do zapomnienia dotychczasowej konfiguracji, najprościej przez reset - wystarczy na kilka sekund odłączyć zasilanie switcha.

Żeby sieć działała z prędkością 100Mbps lub więcej, przewody muszą być połączone 1-do-1, ale musi być także przestrzegana norma EIA/TIA 568. Specyfikacja dostępna jest na http://www.faqs.org/faqs/LANs/cabling-faq/preamble.html. W skład normy wchodzą następujące rodzaje okablowania:

Numeracja pinów na wtyku jest taka: patrząc od dołu (od strony złącz) z kablem do sieci od lewej 1,2,3,4,5,6,7,8.